Amare | The Hague

Een interessante historische referentie wordt bereikt door Amare niet van één, maar van twee hoofdentrees te voorzien, waardoor het een verbinding legt tussen twee pleinen, de Cour en de Jardin. Die namen zijn een verwijzing naar de Parijse theaterwereld ten tijde van Lodewijk XIV, waar ze voor de regisseur en de acteurs een duidelijker alternatief waren voor de nogal verwarrende woorden ‘links’ en ‘rechts’.  De Cour (binnenplaats) verwees naar de kant van het koninklijk paleis (en bij Amare naar het plein voor de entree aan de stationszijde) en de Jardin naar de Tuillerieën aan de andere zijde (en voor Amare het nieuwe, groene Spuiplein). Voor Amare vormt dit een concept dat niet alleen de sfeer van de pleinen buiten het gebouw definieert, maar ook de esthetiek en ruimtelijkheid van de plekken IN het gebouw.

De Cour, het plein aan de CS-zijde van Amare, is grootstedelijk en in zekere zin harder, terwijl de Jardin, het Spuiplein, groener en intiemer is. Het water op het nieuwe Spuiplein refereert aan de historische aanwezigheid van de gracht aan het Spui. Dit water vormt het middelpunt van de culturele, stedelijke huiskamer die het Spuiplein zal zijn en waar Het Theater aan ’t Spui, de Nieuwe Kerk, de bibliotheek in het Stadhuis en de bioscoop onderdeel van uitmaken.

De verhuurbare vergaderruimtes op de eerste verdieping van Amare en de woontorens aan de Schedeldoekshaven grenzen aan deze gedeelde openbare ruimte. Trappen zorgen voor een fysieke verbinding met de straat en voor een belangrijke verbinding van de Rivierenbuurt met het Spuikwartier. Aan dezelfde gevel van Amare ligt de artiestenfoyer. Deze kijkt vanuit de tweede verdieping van het pand precies tussen de twee woontorens Bolero en Cantate uit over deze wijk van Den Haag.

Terug op straatniveau liggen aan de noordoostgevel en de zuidwestgevel de twee hoofdentrees van Amare voor het publiek. De ene ontsluit de stad aan de zijde van het Centraal Station en begeleidt bezoekers aan deze stedelijk kant van het gebouw naar een binnenruimte die logisch aansluit op de ruimtelijkheid van de Turfmarkt: de enorme hoogte van de gebouwen buiten wordt doorgezet in verrassende zichtlijnen die tot de vierde verdieping van Amare reiken, met de Concertzaal als spectaculaire hoogtepunt.

De entree aan de andere kant bevindt zich aan het Spuiplein en sluit aan op een intiemer deel van het publieksdeel van het gebouw. Het restaurant, even groen en kleurrijk als het Spuiplein, en het bamboehout van de Theaterzaal sluiten mooi aan op het vergroende Spuiplein.

De twee hoofdzalen, de Concertzaal en het Danstheater, beide van buiten al zichtbaar en qua formaat onderdeel van de stedenbouwkundige maat van de serie gebouwen aan de Turfmarkt, zijn de oriëntatiepunten die op het gebied van belichting en materiaalgebruik hun belang accentueren. De begane grondvloer van terrazzo, die hiermee zijn publieke karakter benadrukt, bestaat uit steentjes met de kleuren van de twee zalen (goud en hout) en verbinden zodanig die twee onderdelen van het culturele landschap.

Het gebied tussen beide entrees, parallel aan de Turfmarkt, beslaat zo’n 135 meter en is volledig openbaar. De gebieden om de hoofdzalen zijn zo multifunctioneel mogelijk ontworpen. Links en rechts van de hoofdroute bevinden zich “kamers”, die samen een keten van plekken vormen die via de liften, de roltrappen en de grote tribunetrap zelfs tot de vierde verdieping leidt. Die plekken betreffen Brasserie Amare, het Kunstenplein, het kassagebied, de liften, het informele podium voor de tribunetrap; en op de eerste verdieping het vergadercentrum met bar, het Balkon met zitplekken, de Black Box en de garderobes.

Aangezien de feitelijke entrees (de adressen) van de verschillende instellingen in het gebouw allemaal via de publieksgebieden worden bereikt, ontstaat per definitie ook verbinding tussen die twee werelden.

Dit is niet alleen ontzettend belangrijk geweest voor het wezen van het gebouw, waarin verschillende bezoekers en gebruikers elkaar op verschillende plekken kunnen treffen, het is ook van belang geweest voor de look&feel van het interieur. Er moest worden gezocht naar een mooie balans tussen eenheid en coherentie enerzijds en identiteit en karakter anderzijds.

In het kader van die eenheid is van dezelfde houten vloeren, dezelfde trappen, dezelfde videranden en hekwerken in zowel het front-of- house als het back-of-house gebruik gemaakt. En alle metalen elementen zijn in antraciet gekleurd. De glazen hekwerken met stalen balusters hebben we zo ontworpen dat ze tijdens pauzes ook als afzetplank voor de lege glazen fungeren.

Het zo ontstane canvas is een neutrale ondergrond voor de specifieke interieuren die het gebouw de sprankeling en spanning geven die het ook zo veel karakteriseert en die we als een ander project op onze website toelichten.

Het interieur van de concertzaal is samen met Studio DAP uit Parijs als akoestisch adviseur vormgegeven, waarbij alle akoestische en decoratieve effecten samenwerken in alle materialen. De witte wandelementen van glasvezelversterkt beton zorgen door hun massa en reliëf in kristalmotief voor de juiste akoestische reflectie in de zaal. De diepte van de facetten in dit reliëf varieert in elke positie en is in de akoestische testfase afgestemd om de geluidskwaliteit te optimaliseren. In de wanden zijn nissen opgenomen met uitschuifbare gouden panelen die de absorptie in de zaal, die vooral nodig is bij popconcerten, vergroten.

Tussen de witte betonelementen en de charcoal-bruine houten vloeren, deuren en loges zijn de gouden kleurtoon van de geanodiseerde metalen panelen en de groene stoffering van de stoelen bepalende accenten in het kleurenpalet van de zaal. De stoffering van de stoelen is speciaal voor dit project ontworpen en is opgebouwd uit de kleurenmelange van de in de zaal gebruikte tinten (groen, goud en lichtgrijs). Het geheel zorgt voor een ingetogen en eigentijdse achtergrond voor zowel een klassiek concert als een uitbundig popfestival.

Het danstheater, de door NOAHH ontworpen nieuwe zaal voor onder andere het Nederlands Dans Theater, is aan de binnenkant bedacht als een zwarte doos, maar voorzien van geraffineerde vlakverdelingen (met ook hier weer een aanpasbare akoestiek) en lijnverlichting dat in een mooi ritme is aangebracht. De zaal refereert aan de voormalige zaal van het NDT; op de site van NOAHH is hier meer over te lezen. JCAU heeft zorggedragen voor het ontwerp van de trappen en foyergebieden die meteen buiten de schil van deze zaal liggen. Een belangrijk aspect van het ontwerp van dit onderdeel was het aansluiten op zowel balkonpeil, de zogenaamde prominentenrij en de verschillende rolstoelplekken. En we hebben een directe verbinding mogelijk gemaakt tussen het restaurant en de zaal, voor het (autonome) gebruik tijdens speciale evenementen.

Voor het Koninklijk Conservatorium en de verschillende kantoor- en “back of house”-gebieden is NOAHH verantwoordelijk. Het gebouw is echter zeer bewust als één geheel ontworpen; los van het feit dat technieken (de botten en aders) van het gebouw gedeeld worden, is er een ‘moodboard’ gemaakt van kleuren en materialen, en zijn details van videranden, trappen en puien door het hele gebouw consequent hetzelfde gehouden om de coherentie van het geheel te accentueren. Dat biedt een mooi canvas voor de identiteit van de verschillende domeinen en plekken.